Poradnia

Podnoszone wątpliwości jednoznacznie rozstrzyga Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN (red. Andrzej Markowski). Spójnik „ani” łączy człony równorzędne w zdaniu zaprzeczonym. Zatem w zdaniach zaprzeczonych, przytoczonych w pytaniu (oraz podobnych), niepoprawne jest używanie spójnika „i”. Użycie spójnika „i” jest poprawne w zdaniach twierdzących. Dodajmy, że zwykle spójnik „ani” występuje w wersji podwojonej, tzn. "ani ..., ani", choć użycie pojedynczego spójnika też jest możliwe.
Jeśli chodzi o zdanie "To nie jest denuncjacja czy donosicielstwo...", to w pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na użycie w funkcji wyłączającej dwóch rzeczowników o bliskim znaczeniu: "denuncjacja" i "donosicielstwo".
Użycie koniecznego w takiej konstrukcji spójnika "ani" - łączącego składniki współrzędne zdania zaprzeczonego - wiąże się z różnymi znaczeniami tych składników.

Słowo "rojenie" (używane częściej w mianowniku lmn. jako rojenia) oznacza 'marzenie o czymś, co jest prawie niemożliwe do osiągnięcia; mrzonkę' (wsjp.pl). Utworzone zostało w sposób regularny od czasownika "roić". Przez niektóre słowniki języka polskiego kwalifikowane jest jako książkowe, co oznacza, że słowo jest używane w języku pisanym w celu podniesienia stylistycznych walorów tekstu.
"Rojenie" nie jest archaizmem, choć jego historia sięga XVI w., ani neologizmem. Należy do zasobu słownictwa używanego rzadziej.

Słowniki języka polskiego nie notują czasownika „empatyzować”, tym samym nie podają też jego rządu, czyli łączliwości składniowej, w jakiej występuje.
Czasownik ten jest natomiast poświadczony w tekstach specjalistycznych (psychologicznych), również niespecjalistycznych. Znaczeniem nawiązuje do rzeczownika empatia: psych. `zdolność do współodczuwania z inną osobą jej emocji i rozumienia jej stanów psychicznych` (https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=1582&ind=0&w_szukaj=empatia).
Jeśli chodzi o składnię tego czasownika, to utrwala się konstrukcja „empatyzować z kimś”, na co wpływ ma też zapewne analogia do czasownika sympatyzować (sympatyzować z kimś), również odrzeczownikowego, z podobnego pola tematycznego (emocji, stanów psychicznych).

Słowniki języka polskiego (online) podają następującą definicję wyrazu limuzyna: 'duży, luksusowy samochód osobowy' (sjp.pwn.pl, wsjp.pl). Z samej definicji nie wynika nacechowanie ekspresywne wyrazu, definicja na to nie wskazuje. Można jedynie mówić o pozytywnych skojarzeniach, jakie wywołuje część znaczenia wiążąca limuzynę z luksusem.
Nacechowanie ekspresywne może się jednak ujawnić w odpowiednim kontekście, w wypowiedzi - na przykład gdy wyrazem limuzyna nazwiemy ironicznie mały lub zaniedbany samochód.
Dodajmy też, że przywołany w pytaniu wyraz auto nie jest neutralny stylistycznie, ma nacechowanie potoczne. Neutralny charakter mają wyrazy samochód i pojazd.

Odwołajmy się do słownika. Nawierzchnia to 'górna warstwa jezdni lub innego obiektu przeznaczonego do poruszania się po nim ludzi lub pojazdów'. Z kolei powierzchnia oznacza 'warstwę tworzącą zewnętrzną lub górną część czegoś'.
Różnica między znaczeniami jest wyraźna. Mówiąc prosto, nawierzchnia jest tym rodzajem powierzchni, po której można się poruszać.
Podajemy linki do słownika języka polskiego online (Wielki słownik języka polskiego PAN): https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=5677&ind=0&w_szukaj=nawierzchnia oraz https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=937&id_znaczenia=5064731&l=21&ind=0

Z punktu widzenia poprawności gramatycznej (fleksyjnej) obie formy można uznać za poprawne. Niemniej o użyciu odpowiedniej formy fleksyjnej decyduje znaczenie słowa "dusza". Jeśli duszę rozumiemy zgodnie z religią, to w definicji tego słowa zawiera się znaczenie nieśmiertelności. "Dusza" to 'w wielu religiach niematerialna i nieśmiertelna część człowieka, która ożywia ciało, a w chwili śmierci je opuszcza' (wsjp.pl). Dla uzupełnienia dodamy, że "konający" to "znajdujący się w stanie poprzedzającym śmierć' (wsjp.pl). Przy uwzględnieniu tego znaczenia duszy poprawne jest wyrażenie pierwsze - "dusze konających", jako że same dusze nie konają. W innym znaczeniu dusza może być ujmowana jako np. 'całość cech psychicznych, uczuciowych i intelektualnych człowieka składających się na jego osobowość' (sjp.pwn.pl). Odpowiednio do tego można użyć połączenia "dusze konające".

Analiza użyć formy odpowiadającej w języku polskim angielskiemu covenant 'formalne porozumienie, umowa' wskazuje, że rzeczownik ten przybiera w mianowniku postać kowenant.
Z reguły przy nowych zapożyczeniach, w wypadku słownictwa o międzynarodowym zakresie użycia (internacjonalizmów), zachowywana jest głoskowa struktura zakończenia wyrazu, w tym wypadku -nt.