Poradnia

W takim razie zaczniemy od miejscownika imienia Matt, który w pisowni ma postać Matcie, a w wymowie [Macie]. Odmiana tego imienia wyklucza zastosowanie apostrofu, ponieważ końcowa spółgłoska mianownika [t] jest wymawiana [Mat]. Apostrof stosuje się wówczas, gdy końcowa głoska lub głoski nie są wymawiane: George [Dżordż] - George'a [Dżordża], George'owi itd.
Wracając do imienia Matt, podajemy formy pozostałych przypadków, które są następujące: Matta (dop.), Mattowi (cel.), Matta (bier.), Mattem (narz.), Matcie (miejsc.).

Nazwiska z "e" ruchomym sprawiają odmieniającym je pewne problemy. Zazwyczaj w wypadku nazwisk tego typu zakończonych na -eń- poprawne są zarówno formy z zachowanym w odmianie „e”, jak i bez „e”. Samogłoskę "e" zachowuje się zwłaszcza w odmianie nazwisk jednosylabowych, np. Bień - Bienia. W nazwiskach dwu- i więcejsylabowych opuszcza się "e", jeśli dzieje się tak w równobrzmiących rzeczownikach pospolitych, np. Kwiecień - Kwietnia (Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego). Na wybór formy może mieć wpływ również tradycja rodzinna, czyli sposób odmiany przyjęty w rodzinie nosicieli nazwiska.
Nazwisko Przychodzeń (dla męskiego nosiciela nazwiska) uzyskuje w dopełniaczu i bierniku formę Przychodzenia, w celowniku Przychodzeniowi, narzędniku Przychodzeniem, miejscowniku - (o) Przychodzeniu. Forma dopełniacza bez "e" wydaje się bardzo wątpliwa, z kolei forma Przychodnia jest dopełniaczem od innego nazwiska - Przychodzień (równobrzmiącego z rzeczownikiem przychodzień). Nazwisko Przychodzeń nazywające kobietę nie odmienia się, zachowuje w przypadkach zależnych jedną formę - Przychodzeń.
O odmianie nazwisk, w których występuje „e” ruchome piszemy też na stronie internetowej Poradni, zachęcamy do lektury wpisów: http://www.poradniajezykowa.ajd.czest.pl/?page=3, http://www.poradniajezykowa.ajd.czest.pl/?page=10.

Nazwiska Stanoch i Dydo, o ile są nazwiskami mężczyzn, odmieniają się zgodnie ze wzorem odmiany rzeczowników męskich (Stanoch) i żeńskich (Dydo).
Nazwisko Stanoch odmienia się następująco: mianownik Stanoch, dopełniacz Stanocha, celownik Stanochowi, biernik Stanocha, narzędnik Stanochem, miejscownik Stanochu.
Z kolei Dydo przybiera następujące formy: mianownik Dydo, dopełniacz Dydy, celownik Dydzie, biernik Dydę, narzędnik Dydą, miejscownik Dydzie.

Nazwy własne obiektów miejskich mają charakter oficjalny i powinny być zapisywane zgodnie z obowiązującymi zasadami pisowni. Zupełnie wyjątkowo, w wypadku nazw historycznie utrwalonych, mających długą tradycję kulturową, możliwy jest zapis odbiegający od zasad (przykłady wymienione są w ekspertyzie RJP, którą Pan przywołuje w pytaniu, dlatego ich nie powtarzamy). Osobną kwestią jest zapis w dokumentach wytwarzanych przez administrację lokalną czy krajową - zdarzają się w nich, niestety, zapisy błędne.
Warto pamiętać, że w wypadku nazw: aleja i bulwar używanych w liczbie mnogiej stosuje się zapis dużą literą: Aleje Najświętszej Marii Panny (Al. NMP), Aleje Jerozolimskie (Al. Ujazdowskie), Bulwary Dietla.
Zasady zapisu wielowyrazowych nazw obiektów, w których występują na początku nazwy typologiczne (rodzajowe) uściślające, o jaki obiekt chodzi, są jednoznaczne: podaje je ekspertyza RJP, a także „Nowy słownik ortograficzny PWN z zasadami ortografii i interpunkcji” pod redakcją E. Polańskiego. Nazw typu rondo (a także: ulica, plac, park, kopiec, kościół, klasztor, cmentarz, pałac, zamek, pomnik itp.) nie traktuje się jako części właściwej nazwy własnej i zapisuje się je w związku z tym małą literą.

Ma Pan rację, wszystkie rodzime nazwy miejscowe należy odmieniać, zarówno te proste, jak i bardziej skomplikowane.
Nazwa Białokosz ma inny wzór odmiany niż nazwa Białystok, która jest pod względem struktury zrostem. Białokosz, podobnie jak Białobrzeg, pod względem strukturalnym jest złożeniem. Wskazuje na to pochodzenie nazwy miejscowości Białokosz od nazwy jeziora Białkosz, które łączy się z wyrazami "biały" i "kosz". Kosz oznaczał przegrodę z chrustu przy dopływie wody do stawu. Informacje na ten temat podaje słownik "Nazwy miejscowe Polski", t. 1, pod red. K. Rymuta.
Wzór odmiany nazwy miejscowej Białokosz przedstawia się następująco:
M. Białokosz
D. Białokosza
C. Białokoszowi
B. Białokosz
N. Białokoszem
Msc. Białokoszu
Wobec powyższego poprawna forma miejscownika ma postać "w Białokoszu".

Ma Pani rację, nazwiska w języku polskim trzeba odmieniać (o ile nie są nieodmienne ze swej natury), zwłaszcza w sytuacji wręczania imiennego zaproszenia na ślub odmienność jest wymagana.  Nazwiska rodzime oraz nazwiska obcego pochodzenia przybierają odpowiednie formy przypadkowe (biernika liczby pojedynczej bądź mnogiej), które są wyznaczane przez formułę "zapraszają na ślub...". Część nazwisk jest nieodmienna, między innymi nazwiska kobiet zakończone na  spółgłoskę (Rychter, Klotz, Oracz).
Zaproponowane przez Panią formy odmiany są poprawne i jak najbardziej odpowiednie. W tekście Pani zaproszeń nazwiska powinny mieć postać biernika, na przykład: serdecznie zapraszają Oliwię Orzeł, Karola Orła, Zuzannę i Mirosława Orłów.
Warto zwrócić jeszcze uwagę na odmianę nazwiska Orzeł. W tym przypadku można stosować dwa typy odmiany: państwa Orzełów lub Orłów, pana Orzeła  lub Orła - zależy to między innymi od utrwalonego w rodzinie zwyczaju. Forma typu Orzeła pozwala na uniknięcie wymian głoskowych (rz na r), charakterystycznych dla rzeczowników pospolitych i odróżnia formę nazwiska Orzeł od rzeczownika pospolitego orzeł.

Norma językowa dopuszcza dla nazw o podobnej budowie formy dopełniacza zarówno z "e" ruchomym (Pudliszki - Pudliszek), jak i bez (Suwałki - Suwałk). Gdy chodzi o odmianę konkretnej nazwy miejscowej, to istotne znaczenie ma jej struktura, a także zwyczaj społeczny (uzus), czyli utrwalony w danym środowisku sposób odmiany.
Analiza sposobów odmiany przytoczonych nazw miejscowych wskazuje, że nazwy o postaci plurale tantum (mające tylko formy liczby mnogiej), zakończone na -szki, mają z reguły w dopełniaczu "e" ruchome (-szek). Rzadziej używa się końcówki -ów, np. Bartoszki - Bartoszków, Gołuszki - Gołuszków. Zdarza się, że zwyczaj językowy decyduje o tym, która forma jest odpowiednia, np. Groszki - Groszek (warmińsko-mazurskie), Groszki - Groszków (łódzkie). Urzędowy wykaz nazw miejscowości, zawierający końcówki dopełniacza, poświadcza taki właśnie sposób tworzenia formy tego przypadka.
Podobne dane zawiera Słownik gramatyczny języka polskiego (wersja online: sgjp.pl) pod redakcją prof. Zygmunta Saloniego, który dla wymienionych przez Pana nazw miejscowych podaje pełną odmianę, w tym formy dopełniaczy na -szek. Nazwy miejscowe: Trakiszki, Gulbieniszki, Prudziszki, Burbiszki, Zaboryszki, Ejszeryszki mają w dopełniaczu "e" ruchome: Trakiszek, Gulbieniszek, Prudziszek, Burbiszek, Zaboryszek, Ejszeryszek.