Poradnia

W dokumentach oficjalnych (urzędowych) nazwa ulicy powinna występować w jednej, ustalonej postaci. Na tę postać wskazuje m.in. tabliczka z nazwą ulicy umieszczana na budynkach. W tym wypadku nazwa ma postać mianownika (Uśmiech lasu), co komplikuje sposób jej użycia. Niemniej jednak poprawny zapis nazwy ulicy powinien odpowiadać formie, którą nadano ulicy, jest to ul. Uśmiech lasu.
Jeśli chodzi o zwrot „zamieszkała przy...”, to w komunikacji potocznej obie formy są dopuszczalne, czyli: mieszkam przy ulicy Uśmiech lasu lub przy ulicy Uśmiechu lasu. W komunikacji oficjalnej, urzędowej wariantywność nazwy może prowadzić do niejednoznacznego odczytania formy podstawowej nazwy (ul. Uśmiech lasu czy ul. Uśmiechu lasu?). Dobrym rozwiązaniem jest używanie wyrażenia "przy ulicy", które pozwoli na zapis nazwy w mianowniku (przy ul. Uśmiech lasu).
Jeśli chodzi o nazwę miejscowości, to używana forma może zależeć od sytuacji komunikacyjnej. W języku urzędowym występują konstrukcje typu: w „mieście + nazwa w mianowniku”, „we wsi + nazwa w mianowniku”, czyli we wsi Ciasne. Główną motywacją takiego użycia jest unikanie odmiany nazwy i tym samym unikanie stosowania jej form obocznych. Ponadto taką konstrukcję cechuje swego rodzaju oficjalność, standaryzacja typowa dla tekstów urzędowych.
Trzeba jednak podkreślić, że forma „mieszkam w Ciasnem” jest jak najbardziej poprawna. Może być używana w tekstach urzędowych i w komunikacji potocznej.

Odpowiadając na Pani pytanie, podajemy wzór odmiany nazwiska Sprycha:
mianownik Sprycha
dopełniacz Sprychy
celownik Sprysze
biernik Sprychę
narzędnik Sprychą
miejscownik Sprysze.
Forma celownika, podobnie jak miejscownika, ma postać Sprysze.
Pełny wzór odmiany - w liczbie pojedynczej i mnogiej - można też zobaczyć w Słowniku gramatycznym języka polskiego, który jest dostępny online (http://sgjp.pl/leksemy/#1084279/Sprycha).

Wydaje się, że niepotrzebnie Państwo toczą spór o sposób odmiany. Język ma to do siebie, że dopuszcza używanie form równoległych, wariantywnych, tak jak w wypadku odmiany rzeczowników pospolitych. Na przykład dopełniacz rzeczownika pokój ma dwie formy: pokojów oraz pokoi. Można używać jednej formy albo drugiej.
Wracamy jednak do pytania. Zgodnie z opublikowanym na stronach gov.pl Urzędowym wykazem nazw miejscowości(z 2012 r.), podającym wzór odmiany nazw miejscowych, miejscowość Gady (położona w warmińsko-mazurskim) powinna przyjmować w dopełniaczu formę Gad. Taką formę podaje również Słownik gramatyczny języka polskiego (sgjp.pl). I właśnie ta forma dopełniacza Gad powinna być używana w obiegu oficjalnym. W obiegu nieoficjalnym, w języku potocznym można bez obawy używać formy Gadów, zgodnej z przyjętym w okolicy uzusem językowym.

Oczywiście, nazwisko Szabla należy odmienić i zaprosić na ślub Annę i Jana Szablów.

Szanowna Pani,
imię Bruno w odmianie zmienia swoją postać i przyjmuje temat rozszerzony o -n- we wszystkich przypadkach poza mianownikiem i wołaczem. Odmiana jest następująca:
mianownik Bruno
dopełniacz Brunona
celownik Brunonowi
biernik Brunona
narzędnik(z) Brunonem
miejscownik (o) Brunonie
Wołacz Bruno albo Brunonie
Odmianę imienia Bruno podają słowniki, m.in. Słownik gramatyczny języka polskiego dostępny online (http://sgjp.pl/leksemy/#19933/Bruno).
Tego rodzaju odmiana z rozszerzeniem o -n- dotyczy niektórych imion zakończonych na -o: Bruno, Iwo, Hugo. Odmiana z tematem rozszerzonym ma charakter wzorcowy, stosowana jest w polszczyźnie starannej, oficjalnej. W komunikacji nieoficjalnej często pojawiają się formy krótsze (Bruna, z Brunem), a nawet nieodmienność omawianej grupy imion.

Prawie wszystkie podane przez Panią formy nazwisk są właściwie zapisane. Korekty wymaga jedynie forma nazwiska: Werthmann - Beatę, Thomasa, Luisę i Anthoninę Werthmannów. W wypadku tego nazwiska nie używamy apostrofu, ponieważ wymawiamy końcową głoskę "n".; w mianowniku l.mn. forma nazwiska ma postać Werthmannowie, ale na zaproszeniu powinna się znaleźć w formie Werthmannów.
Pozostałe nazwiska zapisała Pani poprawnie, używając dopełniacza oraz mianownika (Chowańcowie).

Oczywiście, każde nazwisko męskie odmieniamy, rażącym błędem byłoby zachowanie nazwiska w formie nieodmiennej. Nieliczne przypadki nieodmienności dotyczą nazwisk obcego pochodzenia, które trudno włączyć w polskie wzory odmiany.
Nazwisko Jaki przyjmuje w narzędniku formę Jakim (z Adamem Jakim).