Poradnia

Odpowiedź Poradni językowej PWN, którą Pan przytacza (link), powinna wyjaśnić Pana wątpliwości. Jej autor odwołuje się przy tym do zasady pisowni zestawień typu "dziko rosnący", "lekko strawny" zamieszczonej w Nowym słowniku ortograficznym PWN. Z odpowiedzi wynika, że o sposobie pisowni decyduje doraźność bądź trwałość cechy, np. krótkowidzący (krótkowidz) zawsze "krótko" (blisko) widzi; wszystkowiedzący (mądry) zawsze wszystko wie; wysokozmineralizowana - woda mająca zawsze wysoki poziom minerałów; średnionasycona (woda) itd.
Trudno nam wypowiadać się na temat nawozów, czy sposób ich działania jest cechą trwałą czy doraźną, ponieważ nie znamy się na tym, a podane przez Pana wyjaśnienia niewiele nam tłumaczą.
Kolejna rzecz, w przywoływanej przez Pana wypowiedzi prof. Jana Grzeni zawarta jest informacja, że w wypadku wysokiej frekwencji i terminologizowania się przedstawionych połączeń, czyli powstania terminów o precyzyjnym znaczeniu, możliwa staje się pisownia łączna wyrazów (przysłówek+imiesłów). I w tym miejscu Pan, jako znawca tematu, musi odpowiedzieć na pytanie, na ile można potwierdzić łączenie się podanych dwuwyrazowych konstrukcji w jeden wyraz i ich funkcjonowanie jako terminu. Dobrym rozwiązaniem problemu jest sprawdzenie literatury specjalistycznej dotyczącej tego tematu i stosowanych w niej zapisów. Pobieżny jej przegląd na stronach books.google.pl wskazuje na stosowanie obydwu wariantów zapisu i tym samym ich dopuszczalność (poprawność, zasadność) w literaturze fachowej.
Strony internetowe podawane przez Pana jako poświadczające pisownię łączną, niestety, w większej części nie istnieją i w związku z tym trudno się nam do nich odnieść. Poza tym pisownia utrwalona na stronach internetowych nie zawsze jest wzorcowa i nie może być podstawą rozstrzygnięć ortograficznych.

Poprawna jest wersja numer 1. Rzeczownik "niebo" ma tylko mianownik liczby mnogiej, który jest używany ekspresywnie, np. Wielkie nieba!, O nieba! W pozostałych przypadkach gramatycznych (dopełniacz, celownik itd.) używa się odpowiednich form odmiany rzeczownika "niebiosa".

To prawda, że słowa "kooperacja", "współpraca" i "współdziałanie" są synonimami. Jednak "kooperacja" jest używana w węższym zakresie niż pozostałe wyrazy, ze względu na nacechowanie oficjalne (teksty naukowe, publicystyczne, specjalistyczne itd.). Dlatego też w wypowiedzi potocznej (np. "dzieci w piaskownicy...") "kooperacja" jest stylistycznie nieuzasadniona i zaburza stylistyczną jednorodność wypowiedzi. Lepiej użyć nienacechowanych synonimów: "współpraca", "współdziałanie", a w wypadku form czasownikowych np. "robić coś wspólnie, razem" (np. "dzieci w piaskownicy razem budowały zamek z piasku").

Połączenie wyrazowe "wartość ujemna" jest poprawne: jako dosłowne, a także metaforyczne ukazanie nasilenia i osłabienia czegoś na skali, przez odniesienie do punktu mającego wartość zerową (neutralną). Jednak w przytoczonym zdaniu problem nie polega na użyciu połączenia "wartość ujemna", ale na zestawieniu go z wyrażeniem "potencjał poparcia" (potencjał w znaczeniu 'możliwość'). Potencjał w takim znaczeniu nie może być ujemny, może go co najwyżej nie być. W zdaniu występuje zatem błąd logiczny, wynikający ze sposobu połączenia znaczeń kolejnych wyrazów.
Dokonując skomplikowanych operacji myślowych i analizy sensu kolejnych części tego zdania, można się domyślać, że Partia B będzie miała coraz mniej zwolenników, ale to też niekoniecznie oznacza, że Partia A straci zwolenników po fuzji. Jednak z punktu widzenia komunikatywności wypowiedzi trudno uznać ją za poprawną: występują w niej zakłócenia jasności, zrozumiałości i logiki. A zatem, połączenie „wartość ujemna” nie jest w podanym zdaniu użyte poprawnie, bo – jak wyżej sygnalizujemy – nie może łączyć się z potencjałem poparcia.

Wyraz "podużytkownik" jest prawdopodobnie środowiskowym neologizmem używanym jako nieoficjalne określenie stosowane w tekstach/ wypowiedziach dotyczących m.in. wykorzystania systemów komputerowych, informatycznych itp. Jeśli w tego typu komunikacji, w pewnej grupie środowiskowej lub zawodowej jest zrozumiały, to znaczy, że jako neologizm jest funkcjonalny i nie można go oceniać negatywnie. Nie można go też oceniać negatywnie ze względu na strukturę, którą tworzy prefiks pod-. Podobnie zbudowane nazwy funkcjonują w języku polskim, są notowane w słownikach i nie budzą wątpliwości poprawnościowych, np. podwykonawca, podnajemca.

Na wstępie wyjaśniamy, że nazwa nie ma związku z posiekaniem ofiary. Dawne zasieki były robione ze ściętych drzew, a dopiero od XIX wieku z drutu kolczastego. Etymologię słowa zasieki (lp. zasiek) podajemy za Słownikiem etymologicznym języka polskiego W. Borysia: nazwa oznacza 'zaporę obronną'. Wywodzi się od prasłowiańskiego słowa *zasek lub *zaseka (podajemy zapis przybliżony), które oznaczało 'nacięcie, ścięcie, przegrodę ze ściętych drzew'.

Zawodnik pochodzący z Monako to zawodnik monakijski. Przymiotniki odnoszone do krajów tworzymy najczęściej przy użyciu przyrostka -ski. W wielu wypadkach jest on rozszerzany, aby uniknąć trudnej do wymówienia grupy spółgłosek: dlatego zamiast "monakski”, "kongski” używa się form: "monakijski", "kongijski". Formy "monegaski” używa się w odniesieniu do jednego z dialektów występujących m.in. na terenie Monako.