Poradnia

Norma językowa dopuszcza dla nazw o podobnej budowie formy dopełniacza zarówno z "e" ruchomym (Pudliszki - Pudliszek), jak i bez (Suwałki - Suwałk). Gdy chodzi o odmianę konkretnej nazwy miejscowej, to istotne znaczenie ma jej struktura, a także zwyczaj społeczny (uzus), czyli utrwalony w danym środowisku sposób odmiany.
Analiza sposobów odmiany przytoczonych nazw miejscowych wskazuje, że nazwy o postaci plurale tantum (mające tylko formy liczby mnogiej), zakończone na -szki, mają z reguły w dopełniaczu "e" ruchome (-szek). Rzadziej używa się końcówki -ów, np. Bartoszki - Bartoszków, Gołuszki - Gołuszków. Zdarza się, że zwyczaj językowy decyduje o tym, która forma jest odpowiednia, np. Groszki - Groszek (warmińsko-mazurskie), Groszki - Groszków (łódzkie). Urzędowy wykaz nazw miejscowości, zawierający końcówki dopełniacza, poświadcza taki właśnie sposób tworzenia formy tego przypadka.
Podobne dane zawiera Słownik gramatyczny języka polskiego (wersja online: sgjp.pl) pod redakcją prof. Zygmunta Saloniego, który dla wymienionych przez Pana nazw miejscowych podaje pełną odmianę, w tym formy dopełniaczy na -szek. Nazwy miejscowe: Trakiszki, Gulbieniszki, Prudziszki, Burbiszki, Zaboryszki, Ejszeryszki mają w dopełniaczu "e" ruchome: Trakiszek, Gulbieniszek, Prudziszek, Burbiszek, Zaboryszek, Ejszeryszek.