Poradnia

Słowa "paranoidować" nie notują ani korpusy języka polskiego, ani zbiory rejestrujące nowe słownictwo (np. Obserwatorium Językowe Uniwersytetu Warszawskiego, https://nowewyrazy.uw.edu.pl/projekt.html). Przegląd stron internetowych wskazuje, że formy wyrazu „paranoidować” są używane w tekstach internetowych (takich jak blogi czy komentarze) w znaczeniu 'zachowywać się nienormalnie, wpadać w paranoję'. Generalnie przykłady stosowania tego czasownika w tekstach pisanych są dość rzadkie.
Nie ulega wątpliwości, że czasownik „paranoidować” nie jest jeszcze akceptowany w języku ogólnym. Jest to rodzaj neologizmu spełniającego głównie funkcję ekspresywną i jeśli jest czytelny dla odbiorcy, to może być używany w komunikacji potocznej, nieoficjalnej.

Jeśli istnieją formy żeńskie rzeczowników, zwłaszcza utrwalone, powinniśmy je stosować. Wielki słownik języka polskiego podaje, że w odniesieniu do kobiet używa się wyrazu księgowa, do mężczyzn - księgowy (www.wsjp.pl). A zatem na na pieczątce dla kobiety powinny znaleźć się zapisy: Księgowa i Główna Księgowa.

W wypadku tego rodzaju wątpliwości warto najpierw ustalić znaczenie składników tego połączenia w świetle słowników języka polskiego.
Wiedza to, jak podaje Wielki słownik języka polskiego, `wszystko to, czego ludzie się dowiadują, ucząc się lub poznając świat`(www.wsjp.pl) . Możliwe jest zatem dookreślenie rodzaju tej wiedzy, jej zakresu itp. Wspomniany słownik podaje przykładowe połączenia: wiedza ekspercka, encyklopedyczna, fachowa, specjalistyczna; ogólna, potoczna; tajemna; praktyczna, teoretyczna; informatyczna, lingwistyczna, matematyczna, prawnicza...
Z kolei przymiotnik merytoryczny Słownik języka polskiego PWN definiuje jako: 'dotyczący treści sprawy, a nie jej strony formalnej` (www.sjp.pwn.pl) . Jest to więc synonim słów: profesjonalny, fachowy, rzetelny. W przypadku słowa merytoryczny notowane są połączenia: merytoryczna/-y dyskusja, aspekt, błąd, poziom, wartość, zarzuty (www.wsjp.pl).
Połączenie „wiedza merytoryczna” nie jest wprawdzie wymieniane w słownikach, niemniej coraz częściej pojawia się w wypowiedziach medialnych, wykorzystywane jest środowiskowo, w tekstach ogłoszeń o pracy i innych. Wyrażenie to wskazuje na pewien zakres wiedzy, na jej specjalistyczny charakter - w przeciwieństwie np. do wiedzy ogólnej, potocznej, zdroworozsądkowej. Nie jest wprawdzie zbyt zręczne semantycznie i stylistycznie, ale komunikatywne i czytelne dla odbiorcy.

Obydwa zdania są poprawne, a konstrukcje pod względem semantycznym są równoważne. Przymiotnika „polski” można użyć w odniesieniu do sformułowania „największe miasto”. W tym wypadku wyraz polski oznacza 'znajdujący się na terenie Polski'. Przymiotnik ten może określać cechy etniczne, narodowe, kulturowe, społeczne, a także państwowe, w tym terytorialne. Z tego co nam wiadomo, to raczej trudno wskazać polskie miasto poza Polską. Oznaczałoby to, że w tym mieście mieszkają głównie Polacy i mówi się w nim po polsku.
Równie dobrze można użyć połączenia „największe czeskie miasto”. Jeśli wpiszemy w wyszukiwarkę Narodowego Korpusu Języka Polskiego połączenie „czeskie miasto”, to pojawią się wyniki wskazujące tylko na miasta w Czechach. Podobnie można posługiwać się wyrażeniem „historia polska”, tak jak w tytule dzieła Jędrzeja Kitowicza „Pamiętniki, czyli historia polska”.

Wyraz larp pozostaje nadal w zasobach słownictwa nieoficjalnego, środowiskowego. Aby ustalić poprawną odmianę z jednej strony bierzemy pod uwagę jego przynależność do typu deklinacyjnego rzeczowników męskich nieżywotnych, a z drugiej zwyczaj jego odmiany w tekstach (uzus). Jako rzeczownik męski nieżywotny odmieniał się będzie: w liczbie poj. - (M) larp, (D) larpa, (C) larpowi, (B) larp/larpa, (N) larpem, (Msc) larpie; w liczbie mnogiej - (M) larpy, (D) larpów, (C) larpom, (B) larpy, (N) larpami, (Msc) larpach.
Końcówka -u mogłaby ona ewentualnie wystąpić w dopełniaczu liczby pojedynczej. Współcześnie obserwowana jest pewna rywalizacja końcówki -a oraz -u w nowych rzeczownikach, które włącza się w polskie typy odmiany. I tak np. wyraz blog miał pierwotnie w dopełniaczu końcówkę -a (bloga), która dziś wypierana jest przez -u (blogu). Forma bloga jest używana nadal, ale uzyskuje nacechowanie potoczne.
Jeśli chodzi o larp, to dopełniacz z końcówką -u (larpu) nie jest notowany w dostępnych nam tekstach (zob. Narodowy Korpus Języka Polskiego - nkjp.pl). Zatem należałoby przyjąć, że w uzusie utrwaliła się forma larpa. W bierniku możliwe są formy oboczne, z których jedna jest wzorcowa (larp), druga potoczna (larpa).

Forma „pościełam” jest niepoprawna. W Pani pytaniu pojawiły się formy dwóch czasowników o znaczeniu `przygotowywać pościel do spania lub po spaniu' - posłać/pościelić (czasownik dokonany) i słać/ścielić (czasownik niedokonany). Jeśli utworzymy formę osobową od pierwszego z nich, wówczas poprawne będzie połączenie „pościelę łóżko", jeśli od drugiego - „ścielę łóżko” (czas teraźniejszy) i „będę słała łóżko” (czas przyszły).
Pełną odmianę interesujących Panią czasowników można znaleźć np. w Wielkim słowniku języka polskiego PAN dostępnym także w wersji online (www.wsjp.pl).

Obydwie wymienione przez Panią formy są poprawne, lecz zarezerwowane dla różnych sytuacji komunikacyjnych. Pierwsza z nich "mam balon" jest zgodna z normą wzorcową i powinna być używana w komunikacji oficjalnej (m.in. w piśmie). Druga "mam balona" jest odpowiednia jedynie dla kontaktów swobodnych, potocznych, nieoficjalnych.