Poradnia

Jeśli nazwisko kobiety kończy się w mianowniku na -a (Suska), a to samo nazwisko mężczyzny na -i (Suski), to te formy wskazują na odmianę przymiotnikową. Poprawny jest zatem następujący wzór odmiany nazwiska kobiety: (mianownik) Suska, (dopełniacz) Suskiej, (celownik) Suskiej, (biernik) Suską, (narzędnik) Suską, (miejscownik) Suskiej.
Formy Susce, Suski są typowe dla odmiany rzeczownikowej. O takim typie odmiany nazwiska Suska można byłoby mówić tylko wtedy, gdyby mężczyzna używał tej samej formy nazwiska, a więc np.: Anna Suska, Adam Suska. W takiej sytuacji nazwisko odmieniałoby się analogicznie, jak rzeczownik pospolity (np. deska): (mianownik) Anna, Adam Suska, (dopełniacz) Anny, Adama Suski, (celownik) Annie, Adamowi Susce, (biernik) Annę, Adama Suskę, (narzędnik) Anną, Adamem Suską, (miejscownik) Annie, Adamie Susce.
Powyższe uwagi mogą pomóc w ustaleniu poprawnej odmiany także innych nazwisk kobiet zakończonych na -ska: jeśli to samo nazwisko mężczyzny kończy się na -i, to odmieniamy je przymiotnikowo, jeśli zachowuje tę samą formę dla kobiety i mężczyzny - rzeczownikowo.

Poprawna forma dopełniacza nazwy miejscowej Przysucha ma postać "z Przysuchy", a cała konstrukcja - "jestem z Przysuchy". Jak można wywnioskować, mieszkańcy mają rację. Wyrażenie przyimkowe "z Przysuchej" jest niepoprawne.

Nie ma żadnego powodu, żeby nie odmieniać wyrażenia występującego po przyimku "w", który narzuca formę określonego przypadka gramatycznego, w tym zdaniu miejscownika. Tak więc poprawny jest zapis: "zarejestrowanego pod numerem KRS w VIII Wydziale Gospodarczym Krajowego Rejestru Sądowego".
Jeśli zależy Pani na zachowaniu formy mianownika, to może Pani przyimek zastąpić przecinkiem: "zarejestrowanego pod numerem KRS, VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego".

W języku polskim większość nazwisk można odmieniać. Zaproponowana przez Panią odmiana jest jak najbardziej właściwa. W tekście zaproszeń nazwiska powinny mieć postać biernika liczby mnogiej lub pojedynczej, czyli: Martynę i Jarosława Drużbów, Monikę i Macieja Taborów, Iwonę i Mariusza Królów, Hannę i Stanisława Cieślików lub Justynę Nowak, Ireneusza Nowaka.

Szanowny Panie,
w języku polskim nazwiska odmieniają się, stosowanie form nieodmiennych jest rażącym błędem. Nie znajdujemy żadnych czynników, które mogłyby ograniczać odmianę nazwy własnej Turno. Nazwisko Turno, podobnie jak Michno, Sidło itp., ma następujący wzorzec odmiany:
Turno (mian.), Turny (dop.), Turnie (cel.), Turnę (biernik), Turną (narz.), o Turnie (msc.).

W języku polskim nazwiska powinny być odmieniane, o ile to możliwe. Nazwisko Szpryngel odmienia się według wzoru odmiany rzeczowników męskich, o ile jest nazwiskiem mężczyzny. Problem może stanowić jedynie zachowanie "e", które występuje w nazwisku. W wypadku takiego nazwiska jak Szpryngel (zakończonego na -el) mogą być poprawne dwie formy odmiany, jako że nazwisko jest pochodzenia obcego i może nie być w pełni zaadaptowane do systemu języka polskiego: dopełniacz: Szpryngela lub Szpryngla, celownik: Szpryngelowi lub Szprynglowi.
W wypadku nazwisk trzeba również wziąć pod uwagę zwyczaj ich odmieniania przyjęty w rodzinie jego nosicieli. Dobrze jest uznać ich wolę, o ile nie łamie ona zasad poprawności językowej - chodzi oczywiście o zachowanie (lub nie) głoski "e" w nazwisku.
O podobnym nazwisko i jego odmianie pisałyśmy już wcześniej: http://www.poradniajezykowa.ajd.czest.pl/post/sztudrowie-czy-sztuderowie.
Przykro nam, ale nie zajmujemy się etymologią nazwisk, możemy jedynie polecić książki Kazimierza Rymuta na temat nazwisk.

1) Rację ma osoba wypisująca dyplomy. Zgodnie z zasadami odmiany nazwisk żeńskich zakończonych na samogłoskę -a nazwisko żeńskie Balina odmienia się jak rzeczownik rodzaju żeńskiego zakończony w mianowniku liczby pojedynczej na -a (np. malina) i ma w dopełniaczu postać Baliny. Zatem na dyplomie powinien znaleźć się zapis o postaci "dla Hanny Baliny".
Odmienne jest również męskie nazwisko Wenderlich. Odmienia się jak analogiczny rzeczownik rodzaju męskiego, zakończony na -ch np. mnich. Zatem na dyplomie można zapisać formę: "dla ....... Wenderlicha".
Zdarza się (i to często), że nosiciele nazwisk są przekonani o nieodmienności nazwiska. Tymczasem zasady poprawności językowej są jednoznaczne: nazwiska odmieniamy, w przeciwnym razie popełniamy rażący błąd - może warto przytoczyć taki argument w dyskusji z nieprzekonanymi. Wspomnianą zasadę ogólną oraz zasady szczegółowe zawiera między innymi "Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN" pod redakcją Andrzeja Markowskiego.
2) Wszystkie nazwiska, a także imiona, są nazwami własnymi. Również nazwisko Washington. Nazwa własna wskazuje daną osobę, obiekt, miejsce i odróżnia od innych (Malinowski, Marta, Wawel, Gdańsk).