Poradnia

Czasownik "zainteresować" tworzy konstrukcję składniową wymagającą użycia określonych przypadków gramatycznych: zainteresować kogoś, czymś. Podobnie rzecz ma się z utworzonym od tego czasownika wyrazem pochodnym "zainteresowany". W poprawnie zbudowanym zdaniu stosuje się zatem bezpośrednią konstrukcję, np.: Jestem zainteresowany Twoim przyjściem, ofertą biura, kupnem auta, wyjazdem, zgodą na..., możliwością wizyty itp. W zdaniach złożonych podrzędnie można stosować konstrukcję „zainteresowany tym, czy”, w której zachowana jest łączność czasownika z formą narzędnika (tym).
Dodajmy, że poprawne połączenia czasownika „zainteresować”, jak i innych czasowników, można zawsze sprawdzić w słownikach języka polskiego online (np. www.wsjp.pl, hasło: zainteresować lub zainteresowany).

Występujące w zdaniu CO2 traktujemy jako skrót. Związki składniowe tworzone przez skróty (a nie skrótowce w rodzaju PKO) nie są dostosowywane do ich postaci fonetycznej (ceodwa) i ewentualnego wzoru odmiany skrótu. W przykładowym połączeniu: długa ul. Powstańców (ul. jest skrótem) – przymiotnik dostosowuje swoją formę gramatyczną do pełnego wyrazu, a nie do skrótu ul. Mówimy zatem długa ulica Powstańców, a nie długi ul Powstańców. Zasada używania skrótów jest następująca: zapisujemy skrót, ale odczytujemy cały wyraz lub połączenie wyrazowe. Związki składniowe są dostosowane do cech gramatycznych pełnej nazwy, którą oznacza skrót (ul. - ulica, r. żeński). Nazwa CO2 jest skrótem nazwy dwutlenek węgla, związki składniowe należy dostosować do rodzaju gramatycznego słowa dwutlenek, czyli użyć zapisu: naturalny CO2 lub powiedzieć: naturalny dwutlenek węgla.

Generalnie rozbudowany spójnik "podczas gdy" przeciwstawia treści zawarte w wypowiedzeniach, w których jest zastosowany. Jako wykładnik przeciwstawienia jest stosowany wtedy, gdy "do informacji o pewnym stanie rzeczy nadawca dodaje informację pod pewnym względem przeciwną" - taką definicję spójnika podaje m.in. Wielki słownik języka polskiego w wersji online (www.wsjp.pl). Pod względem stylistycznym kwalifikowany jest jako oficjalny, co oznacza ograniczenie zakresu jego występowania do starannych tekstów pisanych (niepotocznych) i do oficjalnych wystąpień mówionych.
Zatem pod względem gramatyczno-znaczeniowym spójnik "podczas gdy" w przytaczanych przykładach zastosowany jest poprawnie. Ponadto znajduje on zastosowanie w określonym typie tekstów prawniczych, w których - jak Pani zauważyła - jest powszechnie stosowany, ustabilizowany przez uzus (utarty zwyczaj). Tym bardziej więc użycie "podczas gdy" w tych tekstach można uznać za zasadne i czytelne dla odbiorcy.

W przytaczanym przez Panią przykładzie autor wiersza wykorzystuje ruchomość końcówki czasownika "jestem" (jest-/e/m), która może się łączyć z każdym wyrazem w wypowiedzi - zależy to od inwencji piszącego. Konstrukcje takie są poprawne, choć niezbyt częste w języku ogólnym. Reguła ortograficzna (https://sjp.pwn.pl/zasady/157-42-Pisownia-koncowek-e-m-e-s-e-smy-e-scie;629502.html) podaje przykłady takich form i ich zapisu. Zaznaczyć trzeba, że dołączanie ruchomej końcówki czasownika do innego wyrazu w zdaniu cechuje pewna „nieneutralność”, stąd sprawdza się to dobrze np. w poezji.
W podanym przez Panią zdaniu dołączenie końcówki –m do wyrazu "wykształcenie" może utrudniać jego zrozumienie, między innymi dlatego, że zdanie jest bliskie znaczeniowo innej konstrukcji „Choć wykształceniem bogata”. Lepszym rozwiązaniem jest dodanie –m do „bogata”, ponieważ to ten wyraz jest integralną częścią orzeczenia imiennego – „jeste(m) bogata”. Dlatego ten właśnie wyraz (bogata) w logiczny sposób, w pierwszej kolejności, łączy się z ruchomą końcówką osobową –m, która sygnalizuje czasownik „jeste(m)”.
Uwaga ta nie odnosi się do tekstów poetyckich. Poezja rządzi się swoimi prawami.

Oczywiście, po słowie "tego" należy postawić przecinek, ponieważ połączenie "do tego" wprowadza kolejne wypowiedzenie - zdanie podrzędne. Przecinek można również umieścić po wyrażeniu "Po drugie", ponieważ konstrukcja zdania wskazuje na możliwość wystąpienia pauzy przed słowem "to".

O użyciu przyimków "w", "na" w połączeniu z nazwami państw nie decydują względy gramatyczne, lecz semantyczne, a po części także historyczno-kulturowe. Przyjmujemy więc dziś pewien stan rzeczy, taki mianowicie, że istnieje grupa państw, z którymi łączymy przyimek "na". Są to państwa położone na wyspach (np. na Cyprze) oraz te, z którymi Polska pozostawała historycznie w bliższych relacjach, np. na Litwie, na Węgrzech. W pozostałych wypadkach stosujemy poprawnie połączenia z przyimkiem "w", np. w Hiszpanii.

Reguła ortograficzna (oznaczona w Zasadach pisowni i interpunkcji jako 90.G.1: https://sjp.pwn.pl/zasady/;629793) wskazuje, że przed spójnikiem "a" nie stawiamy przecinka, jeżeli w połączeniu z wyrazem "między" lub "pomiędzy" określa położenie lub wspólną cechę dwóch rzeczy. W zdaniach 1-3 mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją, być może również we fragmencie zdania nr 4. W podanych zdaniach przecinka przed "a" nie stawiamy.